تقویم را که نگاه کنی پر است از مناسبتهای مختلفی که روز فلان و بهمان نام گرفته اند. روزهایی که بیش از نود درصدشان به مناسبت شهادت عزیزی نام گذاری شده اند.
روزهایی که به یمن آنها هر بار برای گروهی از مردم جامعه جشن می گیریم و همایش برگزار می کنیم و سخنرانی می کنیم و هدیه بارانشان می کنیم و... و همه ی اینا به مناسبت از دست رفتن بزرگی از ان دسته!!!!!
درست است که در اعتقاد ما "شهادت" عین زندگیست و شهدا را حاضر و ناظر می دانیم اما این شهود و زندگی برای خود شهید است . انچه در دنیای ما چهره می نماید جای خالی اوست... هرکدام از شهدا در هر بخشی که فعالیت می کردند و جزو هر قشر جامعه که بودند . بهترینشان بودند و لذا نبودشان به راستی دردناک...
من هم نام گزاری ایام با یاد شهدا را قبول داشته و ارج می نهم . امااین شهدا روز تولد هم دارند! آیا این درست است که ما در سالروز از دست دادنشان جشن بگیریم و به هم جایزه بدهیم؟؟؟ اصلا کمی فکر کنیم! عاقلانه است؟؟؟؟
بهتر نیست مثلا روز تولد شهید مطهری ، روز معلم باشد و روز تولد شهید فهمیده ، روز نوجوان؟
تا حالا فکر می کردم این نام گزاری ها در ایام جنگ و تحت تأثیر فضای فرهنگی آن دوره بوده اند اما آخرین موردشان یعنی نام گزاری روز شهادت شهید چمران به عنوان روز بسیج اساتید ، حجت را تمام کرد که آقایان قصد ندارند برای لحظه ای هم بیاندیشند که اگر شهید چمران بود الان علم ما در کدام قله سیر می کرد ... شهادت چمران تنها و بهترین پاداشی بود که می توانست برای آن همه مجاهدت و تلاش در راه خدا به او تعلق گیرد اما نداشتن او برای ما نه پاداش که حتی بلاست. پس چگونه حاضر می شویم چنین روزی را جشن بگیریم؟ اصلا آیا خانواده شهدا راضی هستند در روزی که آنها مراسم ختم می گیرند بقیه جشن برپا کنند؟
تا حالا فکر کرده اید اگر روزی زبانم لال! روز عاشورا را مثلا روز جهاد بنامیم و بعد هر سال از جهاد گران طی جشن باشکوهی! تقدیر به عمل آوریم چه بر سر اسلام و شیعه می اید؟ خنده دار است مگر نه؟! باور کنید بقیه روزهای ملی ما هم به همین اندازه خنده دارند...
